🍂 Pewnego dnia postanowiłam założyć bloga...🍃

 Witajcie, wróciłam!

    Te dwa proste słowa niektórych wprowadzą w osłupienie innych w niemałe zszokowanie, a pozostali pomyślą sobie - coś tak podejrzewałem. Prawda jest taka, że nie miałam zamiaru już nigdy tutaj wracać. Stwierdziłam, że jestem już na to za stara (z wyrazami szacunku dla rocznika 01). Wiecie, studia i te sprawy. Faktem jest, że w trakcie sesji egzaminacyjnej mamy dużo do roboty. Aż nazbyt dużo...

    A więc co ja tutaj robię? Decyzja o powrocie wypadła spontanicznie. Kiedy to piszę jest 19 września 2022 (ale ten czas szybko leci...), napisała do mnie pewna osoba - poznacie ją niebawem, ponieważ to dzięki niemu wystartował Nasz mały projekt o Awatarii. Jak za dawnych lat. Wspomnienia wracają, na ustach pojawia się uśmiech. Aktualnie projekt jest w trakcie realizacji i mam nadzieję, że pociągnie on długo. Zaangażowanych zostało kilka osób, z którymi prowadzimy wstępne rozmowy. Ten post natomiast wyjaśni Wam dalsze losy moje, bloga Awataria - Kraina Inspiracji i opowie o tym, co się działo kiedy nie byłam aktywa w awataryjnym show-biznesie. Z góry zakładam, że nie będzie on krótki, więc przygotujcie się i usiądźcie wygodnie. Z góry życzę Wam miłej lektury, sama wyszłam trochę z wprawy ale postaram się najlepiej jak potrafię, aby Was chociaż w jakimś stopniu zaciekawić tym wpisem. Ważniejsze informacje zaznaczę pogrubioną kursywą. Przygotujcie się też na to, że ten post będę pisała w różnych dniach (poinformuję Was o tym), powstanie z niego dłuższa historia o powstaniu tego bloga, potraktuję go też jako mój mały pamiętniczek. 

    Witajcie zatem na naszym blogu noszącym dźwięczną nazwę - Rozkwit Awatarii. Ostatni post jaki kiedykolwiek napisałam powstał 12 kwietnia na dobrze znanym AKI. Brzmiał on...

wtorek, 12 kwietnia 2022

Dziękujemy, że czytaliście naszego bloga ♥

Zostawiam Wam tego bloga na pamiątkę tamtych świetnych czasów. To wszystko zawsze będzie kojarzyło mi się z moim dzieciństwem. ♥ 

Jesteście kochani, trzymajcie się. Życzę Wam zdrowia i szczęścia w życiu. ♥

Emilka ♥

    Posty od marca 2021 roku przestały się tam pojawiać mimo wstępnych obiecanek Martyny (pseudonim Leviatan) o tym, że chce nadal pisać na tamtym blogu. Co się wydarzyło? Zauważyliście pewnie, że nagłówek na Krainie Inspiracji nie przedstawia już awatara Levi, a inną losową postać. Jest to mocno powiązane z moją kłótnią z Martyną. Aktualnie nie mamy kontaktu. Wyrzuciłam ją z bloga i postanowiłam napisać posta, który ostatecznie rozwieje Wasze wątpliwości. To nie tak, że nie doceniam jej pracy - post każdej z autorek i administratorek AKI nadal widnieje na blogu. Żaden post nie został usunięty, natomiast sama strona pozostanie tam na zawsze na użytek Wasz i Nasz i na pamiątkę tamtych pięknych czasów! Rozkwit Awatarii - to nowy blog na nowych zasadach, stworzony od zera. Nazwa przywodzi na myśl słowa takie jak: odrodzenie, nowa era. Jak potoczy się jego historia? Czas pokaże. Ja mam tylko nadzieję, że podołam zadaniu i nie stracę weny. Jak już o zasadach mowa - postanowiłam, że trochę zmienię swój styl pisania, dodam nieco smaczków niekoniecznie związanych z tytułową grą i postaram się z całych sił stworzyć tutaj coś wyjątkowego. Tym razem będzie dominować forma, długość i estetyka, niźli częstotliwość dodawania postów na szybko i byle jak. Ograniczę się do jednego, bądź dwóch postów w tygodniu ze względu na to, że prowadzę serwer Discord dotyczący League of Legends oraz TikToka mocno z tą właśnie grą związanego (wspomnę o tym w dalszej części posta).

Mój wygląd w grze z dawnych lat.

    Najlepsze lata wspominam z czasów, kiedy chodziłam jeszcze do gimnazjum i zdobywałam popularność jako EmiRuda MCA. Niektórzy mogą kojarzyć mnie z innych nicków, takich jak: Emily Awataria, Emilia, Youtuberka, Candy Girl... jednak aktualnie i być może na stałe pozostanę przy moim ulubionym nicku, którego używam praktycznie wszędzie - Midorme. Z dniem usunięcia Naszej Klasy postanowiłam skończyć rozdział Awatarii. Jednak! Jednak nadal tu jestem, nieco niedoinformowana dowiedziałam się o istnieniu Avadiel i MyGames. To właśnie na te serwisy przenieśli się gracze z nk.pl. Przykre jest to, że muszę zacząć budowanie swojej unikalnej postaci w grze od nowa, ale mówi się trudno. Kiedyś traktowałam to jako rodzaj rywalizacji, teraz podejdę do tego nieco inaczej - na luzie, na dobrze znanej wszystkim essie. Zadowoli mnie sam fakt posiadania tam konta, który umożliwi pisanie postów na temat gry. Muszę zastanowić się jeszcze nad rozmieszczeniem i formą każdego posta, podzielić się z współautorami swoimi pomysłami, a następnie - wystartować całą parą! A co z kanałem na YouTube? Obawiam się, że już tam nie wrócę. Jednak! Na moim miejscu pojawi się ktoś inny, miejmy taką nadzieję. Ograniczę się tylko do blogowania tutaj i do serwisów wspomnianych wcześniej. Być może powstanie także serwer Discord dla uczestników tego bloga. 

Mój wygląd w grze niedługo przed usunięciem Naszej Klasy.

    Jest tak wiele do napisania, że nie wiem od czego zacząć! Jako że zaczynam przygodę od nowa, tak też od nowa powinnam była się przedstawić nie tylko starym ale i nowym czytelnikom! 

    Mam na imię Emilka. Jak już wspomniałam na początku jestem z rocznika 2001 (chociaż nie ukrywam, że zawsze chciałam być rocznikiem 2000). Co robię aktualnie? Studiuję na Politechnice Lubelskiej. Właśnie zaczynam trzeci rok akademicki. W dalszych planach chcę zrobić magisterkę, bo aktualnie uczęszczam na studia inżynierskie (Inżynier Środowiska). Mieszkam w województwie świętokrzyskim, ale jestem mocno powiązana z Lublinem (studia). Zasmakowałam samodzielnego, studenckiego życia i nie ukrywam że mi się to podoba. Z powołania jestem nałogową kolekcjonerką. To słowo ma tutaj wiele znaczeń. 

Moja skromna kolekcja mang Akame ga kill!, kliknij w zdjęcie aby powiększyć.

    Zacznijmy od zainteresowania Japonią i moją chorą obsesją na punkcie kolekcjonowania mang! A to wszystko zaczęło się w gimnazjum, kiedy to zamówiłam przez serwis OLX moje pierwsze mangi Akame ga kill!, które są zarazem moimi ulubionymi. Kolekcja przez tyle lat z sześciu mang powiększyła się do ponad stu i nadal rośnie. Na bieżąco śledzę poczynania wydawnictw mangowych i jestem niezłym znawcą tematu. Więc jeżeli i ty chcesz rozpocząć swoją przygodę w tej dziedzinie, koniecznie o tym napisz! 

Mangi z górnej półki i dwie figurki z Overwatcha i World of Warcraft.

    Jestem perfekcjonistką, wszystko w pokoju ma być ułożone i wyglądać estetycznie. Tu ma być czyściutko!!! Pociąg do kolekcjonowania rzeczy przebudził się we mnie jeszcze za dzieciaka, kiedy to zaczęłam zbierać i dopasowywać do siebie moje maskotki oraz porcelanowe słoniki (które swoją drogą posiadam do dzisiaj). Mam sentyment do starych rzeczy, dlatego nigdy nie wyrzucam starych nawet niepotrzebnych pamiątek rodzinnych i chowam je w bezpiecznym miejscu. Czasami lubię do nich wracać. 

Na niższej półki na straży stoi V-Male z Cyberpunka. 

    Oprócz tego jestem także zbieraczem wszelakich figurek z gier. Do moich najcenniejszych dobytków należą sprowadzone z Niemiec oryginały figurek Geralta i Triss z serii Dark Horse. Na fotografiach widać też kilka figurek od POP! Toy i innych mniejszych. Tak na marginesie - dla fanów Wiedźmina dodam, że chcę jeszcze sprawić sobie figurkę Yennefer i Ciri (tylko niech moja mama sie o tym nie dowie)! 

Triss Merigold i Geralt z Rivii.

    Jak już wspomniałam o serii Wiedźmin, to ją rozwinę - jestem ogromną fanką serialu na Netflixie, gier oraz mam w planach przeczytać sagę (co to za fan, jak książki nie czytał!). W wolnych chwilach lubię "wykonać" kilka zleceń w Wiedźminie 3 Dzikim Gonie (samą grę z dodatkami przeszłam już dwa razy i na tym się nie skończy). Nadal podziwiam tą część gry za ilość szczegółów i detali. 

Niewiele tytułów potrafi zwrócić na siebie moją uwagę.

    Książki też lubię czytać, ostatnio na moim TikToku nawet chwaliłam się że przeczytałam pięćset stronne tomiszcze w cztery dni. A o czym mowa? Oczywiście o książce pt. "Sylwana". Jestem fanką uniwersum World of Warcraft (mimo, że w grę nigdy nie grałam) oraz League of Legends (o którym wspomnimy potem). Polecam Wam książki tej autorki, sama posiadam dwie które są ze sobą mocno powiązane. To czysta fantastyka! Jeżeli chodzi o polskich autorów - moją ulubioną jest Pani Paulina Hendel, której opowieści mocno skupiają się na demonologii słowiańskiej. Aktualnie próbuje zabrać się za jej książkę pt. "Wisielcza góra", ale dosyć opornie mi to idzie...

20 września 2022

    Kolejny dzień moich zmagań w piasniu posta. Wczoraj wieczorem wykonałam favikonę bloga (w sumie wzięłam ją z Pinteresta) oraz wstępny projekt znaku wodnego bloga. Motywem przewodnimi będzie kwiat wiśni, to już postanowione. W międzyczasie zostałam współwłaścicielem serwera 🌺 Awataria - MY.GAMES 🌺, dziękuję Rejven za tą możliwość. Postaram się jak najlepiej wykorzystać tę okazję. W moich skromnych notatkach napisałam sobie w skrócie ciąg dalszy dzisiejszego dopisku (na marginesie dodam, że jestem wielką fanką Wspaniałego Stulecia ale nie wiem gdzie tą informację wcisnąć). Mam tak wiele do napisania, że ciężko mi to zebrać w całość. 

Znak wodny.

    Co się ze mną działo po odejściu z Awatarii? Kiedy usunęli Naszą Klasę i dowiedziałam się o istnieniu My.Games wchodziłam tam co jakiś czas, w końcu czar prysł i całkowicie zrezygnowałam z tej gry na rzecz League of Legends. Nie ukrywajmy, że jest to jedna z najbardziej popularnych, a zarazem najbardziej denerwujących (ze względu na toksyczność graczy) gra. Mimo wszystko tak się wciągnęłam (i wydałam na nią ponad tysiąc złotych, ale cicho), że grałam bez przerwy ponad 3 lata (włącznie z czasami kiedy byłam aktywna na Awatarii). Większość moich znajomych w Lublinie dojeżdżała do uczelni i nie byli w mieście na stałe. Ciężko było się z kimkolwiek spotkać, dlatego nudne samotne wieczory poświęcałam na granie w Ligę i poznawanie nowych ludzi. Z kilku znajomości wyniknęły nawet spotkania w realu. Bardzo fajna sprawa. Założyłam również swój serwer Discord (aktualnie jest tam około 400 osób, a sam link macie na blogu AKI, tutaj też go dodam). Dzięki tej właśnie grze poznałam ogrom osób, z którymi nadal mam dobry kontakt. Na myśl przychodzą mi nocki, granie rankedów w piątkę oraz długie rozmowy na voice (ponieważ najlepiej podczas meczu mieć dobrą komunikację) niekoniecznie na temat gry i wspólne oglądanie filmów na live. Nie ukrywam nawet tego, że byłam od tej gry uzależniona a być może spędziłam tam o wiele więcej czasu niż przez te wszystkie lata na Awatarii. Nadeszły jednak wakacje, a wraz z nimi informacja o inflacji (wzrost cen walut w grze z oczywistych względów). Zdenerwowałam się, bo wzrosły aż 20% (a jak wcześniej wspomniałam,  wydawałam dużo na tą grę). Stwierdziłam, że zrobię sobie przerwę i tak od prawie 3 miesięcy nie gram. W październiku oczywiście ulegnie to zapewne zmianie, dlatego już z góry mówię - jeśli są tutaj fani Ligi Legend i chcieliby pograć razem z nami to zapraszam na mój serwer i kontakt ze mną. 

Potężne nocki i granie w Ligę do rana.

    Mam nadzieję, że podołam zadaniu i pogodzę ze sobą dwie gry - dwie społeczności. Jako ciekawostkę powiem, że sporo osób które odeszły z Awtarii przeniosło się na Ligę i ma podobną historię do mojej. Nikt raczej nie spodziewałby się, że dzięki tej grze nawiąże się przyjaźń między mną a znaną z czasów Awatari Aeryn czy Dawidkiem (tzw. złodziejem Goldów). Nawet z Valide utrzymuję kontakt do dziś (ale ona już nie gra w Lola), a dla Alex z Magicznej Awatarii nadal wykonuję nagłówki od czasu do czasu. Jakim zaskoczeniem był fakt wznowienia Plejady Awtarii! Myślę, że powrócą też inni.

Wpadnij na mojego Tik Toka, zostaw followa i kilka serduszek! ♥

    Kontynuując moją notkę na temat Ligi Legend warto także wspomnieć o tym, że dosłownie z nudów założyłam TikToka. Zamieszczam tam rozmaite edity z gry, o której pisałam wyżej i innych produkcji takich jak Warcraft. Przez całe wakacje udało mi się zdobyć aż 600 obserwatorów, co - nie ukrywam - jest dla mnie sporym osiągnięciem. Midorme z YouTuba przerzuca się na TikToka! 😈

    Blog nadal jest w fazie prac technicznych - tak naprawdę kiedy to piszę, nie tutaj nic. W kolejnej części wpisu opowiem nieco o życiu prywatnym, niepowiązanym z internetem. Opowiem o pewnej smutnej historii i o tym, co robiłam w wakacje (jeżeli nasuwa Wam się na myśl słowo "kto pytał", zaoszczędźcie i przewińcie tę część na kolejną datę). 

21 września 2022

    Dzisiaj udało mi się w końcu zalogować na Awatarię. Okazuje się, że to co pisałam wcześniej było prawdą - grałam już na serwisie My.Games, bo posiadam 9 poziom. Tym razem gram pod nickiem Midorme i nie śpieszno mi do zmian. Spotkałam się nawet z zabawną  sytuacją w barze.

  

Więc żeby nie było - tak to prawdziwa ja. Aktualnie wyglądam jak fioletowy ufolud, ale może coś zmienię jak będę miała wystarczającą ilość waluty (kuszące jest to 50G za 4 Euro). Zanim przejdę do mojej historii z życia - napiszę kilka słów na temat prac technicznych bloga.

Ten wygląd ulegnie zmianie w dalszej części posta.

        Wcześniej nie mogłam się tym zająć, ponieważ było trochę zamieszania z serwerem Discord o Awatarii (wcześniej o nim wspomniano). Dużą przeszkodą jest też mój słaby internet, ale znalazłam jakiś sposób i jest już dobrze. Po zmianach na serwerze (zachęcam do dołączenia) przyszedł czas na bloga. Siedziałam cały dzień - w pewnym momencie tak namieszałam, że miałam już dosyć. Uspokoiłam się i zrobiłam wszystko od nowa. Teraz jest już wieczór i w końcu mogę poświęcić czas na pisanie posta (przy okazji wykonuję też misje na Awatarii). Blog prezentuje się w odcieniach różu oraz błękitu. Nie potrafiłam zrobić niczego lepszego, bo bałam się że znowu coś zepsuję. Pracuję nadal nad nagłówkiem, mam jednak już własną wizję na niego i mam nadzieję, że będzie pasował. Jutro dopracuję więcej szczegółów takich jak: przycisk czytaj dalej, czy muzyka. Pracujemy także nad stronami.

    Wakacje o dziwo minęły (nadal mijają) nie tak szybko, jakbym się spodziewała. Aktualnie siedzę w domu i czekam, aż rozpocznie się dla nas nowy rok szkolny. Chciałabym już wrócić na uczelnię, tęsknie za stresem związanym z sesją oraz za przyjaciółmi z roku (nie mieliśmy okazji się spotkać). Dziwne, co? Osoby, które wróciły do szkoły we wrześniu zapewne by tak nie pomyślały - uwierzcie - co za dużo, to nie zdrowo. Jak minęły mi wakacje (to jest ta część posta, w której zapytasz kto pytał - ale ja po prostu muszę się wygadać)? W tym roku znowu odwiedziłam Monachium (ponieważ mój przyjaciel tam mieszka). Podróż busem trwała prawie 15 godzin (przez Pragę), niestety ceny biletów samolotowych są kosmiczne i z każdą godziną rosną. Byłam tam co prawda niedługo (tydzień), ale jeżeli mam być szczera - tydzień jest wystarczającym czasem na wyjazd wakacyjny np. za granicę, czy do egzotycznych krajów. Monachium jest miastem o bardzo rozbudowanym łączu komunikacji miejskiej w postaci metra. Z tego co wiem - łącznie wszystkie połączenia metra wynoszą 50km długości. Warszawa się przy tym kryje. Praktycznie codziennie gdzieś jeździliśmy. 

Piękne figurki z niesamowitymi detalami. Niestety zbyt drogie, abym sobie je sprawiła.

Są tam także ciekawe sklepy, za przykład podam GameStop czy Elbenvald, gdzie można zakupić wiele ciekawych dodatków związanych z filmami i grami (League of Legends, Wiedźmin, Władca Pierścieni, anime, Harry Potter). W Polsce nie ma wielu sklepów w tym stylu...

Ciekawym miejscem, które odwiedziłam było Tengensee. Średniej wielkości, płytkie jezioro umieszczone między górami na południe od Monachium. Podłoże miało całe w kamieniach, więc niewygodnie chodzić po nim na bosaka. Dlaczego nazwałam je ciekawym? Nie tylko piękne widoki zachwycają - znajduje się tam jedna z niewielu plaż przeznaczonych dla psów! Tak, nasi zwierzęcy przyjaciele mają tam swój azyl. Wszędzie było pełno właścicieli bawiących się ze swoimi pupilami w wodzie. Aportowanie, wspólne pływanie i inne zabawy. W Niemczech ludzie mają zasadę - mój pies jest agresywny w stosunku do innych, trzymam go na smyczy, z kolei jeśli jest przyjacielski - biega wszędzie gdzie chce. Sama nie znam dobrze Niemieckiego, ale mój kumpel (który rozmawia w obu językach) tam mieszka, co daje oczywisty wniosek. 

    Chciałam zacząć od milszych, lepszych opowieści. Teraz niestety przejdę do historii smutnej... Na samą myśl uśmiech już zniknął z moich ust. Opowieść tyczy się mojej kochanej kotki. Historia jest dosyć zawiła, dlatego zacytuję mojego posta z Instagrama.

Lonia ♥

🐱 Co się stało? 🐈

Cała historia zaczęła się ponad miesiąc temu. Okazało się, że Lonia zaszła w ciążę. Niestety po jakimś czasie zauważyliśmy krew. Mama pojechała do weterynarza i okazało się, że Lonia ma martwą ciążę (jeden kociak). Przeszła operację usunięcia macicy. Po operacji była osłabiona, ale ostatecznie wszystko wskazywało na to, że dojdzie do siebie. Niestety po jakimś tygodniu zauważyliśmy, że jest osłabiona. Nie chciała nic jeść, ani pić. Kolejna wizyta u weterynarza. Kolejne leki. Niestety ostatnio wszystko się pogorszyło. Kocica zaczęła mieć problemy z wydalaniem. Nie mogła załatwić potrzeby. To była już trzecia lub czwarta wizyta, kocica została zbadana jednak nic poza niepokojącym osadem na pęcherzu nie wskazywało na korek lub inne problemy. Zrobiono jej prześwietlenie i USG nerek itp. Nie było żadnych zmian. Kocica dostała kolejne leki, jednak one już nie pomogły. Kazano nam podjąć decyzję. Niestety kocica strasznie się męczyła, nie mogła normalnie funkcjonować. Dzisiaj około piętnastej została uspana... Jest mi przykro, bo ten kot był moim dzieciństwem. Wychowywałam się z nią 12 lat. Prawdą jest to, że była już seniorką. Liczyliśmy jednak, iż dożyje swoich kocich lat...

 Post został napisany 30 maja 2022 roku. Osoby, które straciły swojego ukochanego pupila poczują mój ból i smutek. Jest to też nauczką na przyszłość - sterylizujcie swoje zwierzaki. Pozwoli to na uniknięcie takich sytuacji. Po stracie Loni w domu panował smutek, pamiętam jak byłam w akademiku i moja mama zadzwoniła oraz opowiedziała o sytuacji. Poszłam do łazienki, bo nie mogłam powstrzymać łez podczas rozmowy, podobnie było z moją mamą. Po jakimś czasie powiedziałam - dosyć! Zaczęliśmy przeglądać ogłoszenia na OLX, mama trafiła na miłe zdjęcie przedstawiające szczęśliwą, kocią matkę ze swoimi kociętami. Niestety ogłoszenie pochodziło z drugiej części świętokrzyskiego - dokładniej niedaleko Łodzi. Ale dla takiego szczęścia nawet kilometry nie miały znaczenia, pewnego dnia moja mama po prostu tam pojechała (ponad 2 godziny samochodem w jedną stronę). Okazało się, że był tam domek letniskowy i to właściciele wystawili ogłoszenie. Od razu na nią spojrzała, mała dokuczna kociczka z wyglądu bardzo przypominająca Lonię (bo na tym nam zależało) wpadła w ramiona mamy.

To zdjęcie mówi wszystko o jej dokucznym charakterze.

Kociczka oczywiście wróciła z mamą. Podczas długiej podróży strasznie miauczała, ale ostatecznie wytrzymała. Od razu dostała swój pokoik - w naszym ganku (przedpokój). Na powyższym zdjęciu Rysia - bo takie dostała imię - ma trzy miesiące.

Rysia oswojona do tego stopnia, że zaczęła chodzić z nami na spacery.

Aktualnie Rysia ma się dobrze, strasznie dokucza i budzi nas wcześnie nad ranem (podgryzając chociażby palce u stóp xD). Jest bardzo kochanym kotem i zapełniła pustkę po Loniusi. Prawdą jest, że nigdy nam jej nie zastąpi ale kochamy ją równie mocno jak jej poprzedniczkę (a może nawet ciut bardziej). Spędziłam dzisiaj tyle czasu przed komputerem, że przyszedł chyba czas na odpoczynek.
 

22 września 2022

    Dzisiaj nie napiszę zbyt wiele. Kolejny dzień poświęciłam na...

23 września 2022

    Rzeczywiście wczoraj nie napisałam zbyt wiele. Za to dziś mam zamiar napisać więcej niż dwa zdania. Jestem już niemal w 95% zadowolona z rozwoju bloga. Dodałam bardzo dużo fajnych dodatków takich jak np. przyciski moich social media. Jeżeli zjedziecie na sam dół bloga zobaczycie skróconą wersję mojego TikToka oraz nasze posty na Instagramie. Do zrobienia mam jeszcze nagłówek, jedną rzecz w pasku bocznym. Dodałam także animowany przycisk czytaj dalej. Musiałam trochę przypomnieć sobie jak używało się kodów CSS oraz pogrzebać w HTML bloga. Co prawda nie jestem informatykiem, ale poradniki potrafią zdziałać cuda. Kolorystyka bloga pozostanie w odcieniach pasteli. Mi się podoba, a Wam? Na samym dole posta są też specjalne emotki do reakcji, zachęcam do korzystania. 

    Dużą część czasu poświęciłam także na serwery discordowe. Wymagały one niewielkich aktualizacji oraz sprawdzenia, czy każdy ma dostęp do odpowiednich komend i tym podobne pierdoły (nie chcemy przecież, aby ktoś spamował komendami @everyone). Na awataryjny serwer dodam jeszcze kilka kolorów nicków i na tym zakończymy małe prace techniczne. Zaczęłam nawet zapisywać w notatkach rzeczy, które mam zrobić.

    Dostałam dzisiaj informację o moim planie zajęć, powiem Wam że jest tragedia i nie mam pojęcia, czy dam radę w tym semestrze. Chcecie wiedzieć dlaczego? Dla ciekawych napiszę mój plan zajęć. Uwaga - przygotujcie się na dłuższe myślenie nad sensem i znaczeniem poniższych nazw.

• kolektory słoneczne i pompy ciepła
• nanotechnologia
• elektronika i elektrotechnika (tego przedmiotu boję się najbardziej, bo nie mam o nim zielonego pojęcia - chodziłam na biol-chem, co ja robie na kierunku fizyczno-mechanicznym?!)
• fotowoltaiczna konwersja energii słonecznej (Halo? Dzwonią z fotowoltaiki!)
• instalacje fotowoltaiczne
• modelowanie i symulacje komputerowe w systemie odnawialnym

Szczerze? Nie jest tego dużo. Niestety, mamy tutaj podział na część wykładową, ćwiczeniową oraz projektową - skutkiem jest cały tydzień zapełniony w różnego typu zajęciach. 

24 września 2022

    Jest już grubo po północy, tymczasem ja zabieram się za pisanie posta. Chwila... czy wy też macie takie problemy z zasypianiem? Mniejsza, łyk wody, głęboki oddech... piszemy.

Stwierdziłam, że zajrzę na AKI. Oglądając moje posty od początku (najnowsze) nie spodziewałam się, że kiedyś miałam taką głowę do tworzenia różnych zabaw i pisania takich słów! Jestem w szoku. Mimo, że minęło niecałe dwa lata. Niektóre z tych postów są na tyle dobre, że wznowie je na tym blogu. Znalazłam dwa ciekawe wpisy. Zacznijmy może od tego...

    Zamieszanie związane z wyprowadzką sprawia, że jest mi coraz ciężej. Po woli zdaję sobie sprawę, że będę musiała zacząć sobie radzić sama, a taka gra mi w niczym nie pomoże. Wyjeżdżając na studnia trzeba liczyć się z tym, że mamusia nie zrobi Ci już obiadku, a babcia nie zrobi herbatki. Będziesz zdany na siebie. Musisz nauczyć się codziennego, samodzielnego życia. Mam jeszcze inne problemy, ale to raczej Was nie interesuję. Pomińmy to. To był również powód odejścia z serii modowej na pewnym blogu. Nie będę nawet wymieniać z nazwy, bo każdy wie o co chodzi. Przykrość sprawia mi to, że ktoś nastawia moich znajomych przeciwko mnie za moimi plecami. Nie mam pojęcia w czym zawiniłam, pobiłam kogoś? Może zwyzywałam, albo nie wiem... życzyłam śmierci? Ja do takiego poziomu nigdy się nie zniżę, jestem osobą wychowaną i staram się być dla każdego (bez wyjątku miła). Niestety każdemu nerwy puszczają. Zapamiętajcie sobie taką ważną rzecz - ta gra nie da Wam chleba, żebyście mogli się najeść. Ta gra nie da Wam pieniędzy, a jedynie rozrywkę. Proszę nie traktujcie jej tak, jakby była Waszym całym życiem, bo to głupota. Założę się, że przez tą grę wielu z Was pogorszyły się oceny w szkole lub tym podobne. Aby takich rzeczy uniknąć najlepiej stworzyć sobie grafik, lub przekazać na grę jakiś czas z grafiku dnia. Wczoraj miałam taką chwilę zwątpienia i napisałam do Leviatan, że chcę zamknąć bloga. Dlaczego? Czasami mam ochotę opuścić to toksyczne miejsce. Nienawidzę mieć wrogów w grze, a kilku z nich pojawiło się samoistnie. Ludzie na mnie najeżdżają, chociaż nic im nie zrobiłam. Robię z siebie ofiarę? To też wzięłam pod uwagę, tak jak każdy nie jestem święta i zdarzyło mi się popełnić kilka błędów. Zdaję sobie sprawę, że wystawiłam kilka osób w grze za co przepraszam. Jednak sytuacja, kiedy wystawisz kogoś w realnym życiu, a w grze to całkiem inna sprawa. Priorytetem nie jest i nigdy nie będzie dla mnie gra! Bo to są tylko piksele, to tylko hobby. A życie toczy się dalej, znajomi czekają. Odmówię spotkanie z przyjacielem tylko dlatego, że mam w grze jakieś wydarzenie? Kiedy z kimś się umawiasz z tygodniowym wyprzedzeniem i w ostatniej chwili mu odmawiasz? To jest najgorsze wystawienie. Wczoraj rozmawiałam z Serendipity. Kiedy miałam to chwilowe zwątpienie ona uświadomiła mi kilka ważnych rzeczy, za co dziękuję. Nie mam zamiaru zamknąć bloga, bo bardzo lubię pisać posty i najprościej w świecie nie mogę się od tego oderwać.

    Niezłe zamieszanie, co? Ten post uświadomił mi jak ważne jest wyrażanie emocji na różne sposoby. Co mam na myśli? Odczytując ten fragment po prostu poczułam emocje, jakie towarzyszyły mi kiedy pisząc tamten wpis. To było w wakacje, kilka dni przed moim wyjazdem do Lublina. Pierwszym wyjazdem, pierwszym spotkaniem z dorosłym życiem i samodzielnością. Najprościej w świecie się bałam, miałam wątpliwości - kim będą moi znajomi ze szkoły? Czy stworzę z nimi jakąś więź? Kim będą moi współlokatorzy? Z kim będę mieszkała? Tyle pytań i tak mało odpowiedzi. Kolejny fragment jest dosyć chaotyczny, widać że nie potrafiłam złożyć moich myśli w całość. Wybraniałam się z tego, że przegrałam jakąś serię zabaw w grze i bywały gorsze relacje z graczami. Ja jestem osobą unikającą konfliktów, dlatego najczęściej przyznaję rację drugiej osobie i nie drążę tematu. W  tej sytuacji to ktoś naskakiwał na mnie bez widocznego celu. Jeżeli mam być szczera - o większości dram i kłótni już zapomniałam. Nie pamiętam, kim była osoba namawiająca moich znajomych przeciwko mnie. W ciągu dalszym podejmuję się ważnego tematu. Stwierdzenie, że gra nie da Wam chleba jest faktem. Przez grę masz gorsze wyniki w nauce. Także jest faktem i sama tego doświadczyłam na studiach (przez Ligę). Mimo, że na studiach dla większości liczą się dwa słowa - byle zdać i ja jestem częścią tej społeczności - to są też osoby ambitniejsze. Dobrze podkreśliłam także słowo priorytet - ważniejsi są znajomi z realnego życia niż gra. Dla gry nie rezygnuj ze spotkań ze znajomymi. Dalsza część to moja załamka i rozmyślanie o zamknięciu bloga, który i tak jest już zamknięty. Magia Krainy Inspiracji minęła...

    A jak jest teraz? Uważam, że dzięki tym doświadczeniom i wydarzeniom z niedalekiej przyszłości stałam się silniejsza emocjonalnie. Zebrałam odwagę i w końcu wyznałam ukrywaną prawdę o tym, ile tożsamości w grze posiadałam- Hejter, Żniwiarka... Co zaprzecza teoretycznie powyższemu zdaniu o moim unikaniu konfliktów, czyli moje chaotyczne pisanie nadal gdzieś w chociażby małym procencie się ukrywa i muszę się go pozbyć. Aktualnie nie boję się, a niecierpliwie czekam na powrót do akademika i na uczelnię. Poczułam sentyment do tych miejsc. Poznałam nowych ludzi, a znajomości z internetu zaczęły wypływać do realnego życia. Mam świetną ekipę na roku. Dobrze dogadujemy się ze współlokatorkami. I tak ma być. Cieszę się, że stałam się na tyle samodzielna i zaczęłam o sobie decydować. Życie się układa i teraz wystarczy modlić się o dobre zdrowie. Tego zdrowia życzę także Wam.

25 września 2022

    Po tamtym wpisie nie mogłam od razu wyskoczyć z mafią. O słuchajcie! Ja się Wam zwierzam z mojej duchowej przemiany, a teraz kochani zapomnijcie o tym i poczytajcie kilka słów na temat mafii! Nie no... co wy. 

O zabawie mafia słów kilka...

A teraz tak oficjalnie przejdźmy do milszych rzeczy. Sama w akademiku grałam ze znajomymi w grę mafia (niekoniecznie trzeźwa). Znacie zasady tej gry? Ja je znałam... ale zapomniałam. Z ratunkiem nadchodzi mój piękny post na AKI! Widzicie, jednak się przydało. Więc jaki mam plan? Wy doskonale wiecie jaki - chcę zorganizować taką zabawę raz jeszcze! Są tutaj potencjalni chętni? 🌸

    Zaczynam zaznajamiać się z grą od początku. Wbijanie poziomu w grze to żmudna praca, ale jakoś idzie. Trochę zmieniłam swój wygląd, pozbierałam waluty, kupiłam nowe ciuszki. Nie wiedziałam o jednej rzeczy, a kiedy już się o tym dowiedziałam - było za późno. Tutaj, w przeciwieństwie do Awatarii na Naszej Klasie istnieje ktoś taki jak moderator/administrator gry. Istnieje coś takiego jak reputacja w grze itp. Tylko, że zanim się o tym dowiedziałam było już za późno. Stwierdziłam, że zareklamuje serwer Discord - bo czemu nie. Oczywiście dostałam bana. Tragedii nie ma, ale gorsze będzie to kiedy dostanę bana na granie, a nie czat. Wolę więc tego unikać. Jednak nie powstrzyma mnie to przed reklamowaniem się (tutaj złowieszczy śmiech), bo jakoś wybić się trzeba. Prawda?

27 września 2022

    Otwarcie bloga już niedługo. Jeżeli chodzi o bloga to praktycznie wszystko jest już gotowe. Jesteśmy bardzo zadowoleni z rozwoju i wyglądu aktualnego bloga. Ten post także powoli dobiega końca, pisałam go naprawdę sporo czasu i mam nadzieję, że to docenicie dodając jakąś miłą reakcję i komentując go. Jeżeli wytrwałeś do końca, napisz kilka słów oraz #rozkwit w komentarzu! 

Avaidel otwiera wiele możliwości.